สุดท้ายก็คือเธอ

สุดท้ายก็คือเธอ

โคอิโตะ ยู กลุ้มใจเพราะไม่รู้ว่าการรักใครสักคนมันเป็นยังไง ดันมาเจอ นานามิ โทโกะ รุ่นพี่ที่เป็นสมาชิกสภานักเรียน ตอนกำลังถูกสารภาพรัก ยูคิดว่าโทโกะเหมือนกับตัวเอง ที่ไม่ว่าจะโดนใครสารภาพรักก็ไม่เคยรู้สึกใจเต้นเลยสักครั้ง แต่แล้วโทโกะกลับบอกว่าชอบยู
โคอิโตะ ยู นักเรียนม.ปลายปี 1 กำลังกลัดกลุ้มใจ เพราะไม่รู้ว่าการรักใครสักคนมันเป็นยังไง ยูดันมาเจอ นานามิ โทโกะ รุ่นพี่ที่เป็นสมาชิกสภานักเรียนตอนกำลังถูกสารภาพรักเข้าพอดี
ยูคิดว่าโทโกะเหมือนตัวเองที่ไม่ว่าจะโดนใครต่อใครสารภาพรักก็ไม่เคยรู้สึกใจเต้นแรงเลยสักครั้ง แต่แล้วโทโกะก็เอ่ยในสิ่งที่ยูไม่คาดคิดออกมา
“ดูเหมือนว่าฉันจะชอบเธอเข้าซะแล้ว”

หลังจากที่นานามิ โทโกะ ได้เป็นประธานนักเรียนแล้ว สภานักเรียนรุ่นใหม่ก็เริ่มเคลื่อนไหว ยูที่เข้ามาเป็นกรรมการสภานักเรียนนั้น ถึงแม้จะเปิดรับความรู้สึกของโทโกะเข้ามาเรื่อยๆ แต่ยังรู้สึกทรมานใจที่ตนเองยังไม่เข้าใจความรู้สึกพิเศษนี่เสียที
หลังจากที่นานามิ โทโกะ ได้เป็นประธานนักเรียนแล้ว สภานักเรียนรุ่นใหม่ก็เริ่มเคลื่อนไหว
ยูที่เข้ามาเป็นกรรมการสภานักเรียนนั้น ถึงแม้จะเปิดรับความรู้สึกของโทโกะเข้ามาเรื่อยๆ แต่ยังรู้สึกทรมานที่จิตใจของตนนั้น ยังไม่เข้าใจความรู้สึกพิเศษนี่เสียที
ยูเริ่มรู้สึกว่า… “ฉันเองก็อยากจะชอบรุ่นพี่เหมือนกัน”

นานามิ โทโกะ กับโคอิโตะ ยูเริ่มใกล้ชิดกันจนทำให้ซาเอกิ ซายากะ รู้สึกขุ่นเคือง ยูได้ตัดสินใจอยู่เคียงข้างโทโกะตามแบบที่โทโกะปรารถนาและตั้งใจว่าจะเลิกพยายามที่จะตกหลุมรักใครสักคน
นานามิ โทโกะ กับโคอิโตะ ยู ความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกันของทั้งสองทำให้ซาเอกิ ซายากะ เริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเรื่อยๆ
ทว่ายูได้ตัดสินใจอยู่เคียงข้างโทโกะ ตามแบบที่โทโกะต้องการ และตั้งใจว่าจะเลิกพยายามรักใครสักคน
“ฉันคงไม่มีทางรักใครได้ไม่ว่าวันนี้หรือจากนี้ไป”

ละครเวทีประเพณีประจำสภานักเรียน
จัดค่ายฝึกซ้อมช่วงปิดเทอมฤดูร้อนตามที่นานามิ โทโกะปรารถนา
ทว่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในค่ายกลับสั่นคลอนตัวตนในอุดมคติที่โทโกะเฝ้าฝันตลอดมา
เมื่อคนที่เคยคิดว่าใช่ กลับไม่ใช่อีกต่อไป
“ยูอย่าชอบฉันเลยนะ”

ยูค้นพบความปรารถนาของตัวเองในที่สุดนั่นคือการเปลี่ยนแปลงโทโกะให้ได้จึงเสนอโคโยมิให้เปลี่ยนบทละครเวทีของสภานักเรียน ทว่าสิ่งที่ยูปรารถนาหาใช่สิ่งที่โทโกะคาดหวัง…
“หากการที่ฉันอยากเป็นพี่มันผิดนักละก็ ฉันควรเป็นใครดีเล่า”

ในที่สุด ละครเวทีของสภานักเรียนก็เริ่มต้นขึ้น ละครเวทีอันเป็นเป้าหมายของโทโกะและควรเป็นสถานีปลายทางสุดท้ายที่โทโกะยอมอุทิศตัวเองตลอดมาบทละครซึ่งแฝงความปรารถนาของยูจะนำพาสิ่งใดมาสู่จิตใจของโทโกะกันแน่และแล้วเวลานั้นก็มาถึง…
“ทั้งฉันเคยเป็นคนพิเศษเพียงคนเดียวของเธอมาตลอด”

โคอิโตะ ยู กลุ้มใจเพราะไม่รู้ว่าการรักใครสักคนมันเป็นยังไง ดันมาเจอ นานามิ โทโกะ รุ่นพี่ที่เป็นสมาชิกสภานักเรียน ตอนกำลังถูกสารภาพรัก ยูคิดว่าโทโกะเหมือนกับตัวเอง ที่ไม่ว่าจะโดนใครสารภาพรักก็ไม่เคยรู้สึกใจเต้นเลยสักครั้ง แต่แล้วโทโกะกลับบอกว่าชอบยู
โคอิโตะ ยู นักเรียนม.ปลายปี 1 กำลังกลัดกลุ้มใจ เพราะไม่รู้ว่าการรักใครสักคนมันเป็นยังไง ยูดันมาเจอ นานามิ โทโกะ รุ่นพี่ที่เป็นสมาชิกสภานักเรียนตอนกำลังถูกสารภาพรักเข้าพอดี
ยูคิดว่าโทโกะเหมือนตัวเองที่ไม่ว่าจะโดนใครต่อใครสารภาพรักก็ไม่เคยรู้สึกใจเต้นแรงเลยสักครั้ง แต่แล้วโทโกะก็เอ่ยในสิ่งที่ยูไม่คาดคิดออกมา
“ดูเหมือนว่าฉันจะชอบเธอเข้าซะแล้ว”

การรักใครสักคนมันเป็นยังไง หลังจากได้รับคำสารภาพรักจากซายากะ โทโกะก็หันกลับมาเผชิญหน้ากับความหมายของคำว่ารัก
ขณะที่ยูกำลังหดหู่อึมครึมกับความรู้สึกอันว่างเปล่า ข้อความหนึ่งฉบับจากโทโกะก็ส่งมาถึง ทั้งสองก้าวขาวิ่งออกไปเพื่อบอกเรื่องสำคัญที่สุดแก่คนสำคัญยิ่งกว่า
“ฉันชอบรุ่นพี่นานามิค่ะ”